Dziedzictwo kulturowe i przyrodnicze stanowi wspólne dobro każdego narodu. Jednocześnie jednak, decyduje o odrębności i specyfice regionów, wywierając wielki wpływ na rozwój gospodarczy obszaru, przyciągając turystów, wyzwalając przedsiębiorczość, dając miejsca pracy. W Unii Europejskiej 9 milionów ludzi pracuje dziś w turystyce. (...)

Również w Polsce turystyka widziana jest jako ważny czynnik rozwojowy. Oczywiście, jej rozwój wymaga nakładów. Wysokiej klasy hotele, restauracje, baseny, parkingi, kolejki, wyciągi i inne zdobycze współczesnej cywilizacji to niezbędny element masowej turystyki. Ale czy naprawdę szanse mają tylko ekskluzywne, nastawione na obsługę najbogatszych śródziemnomorskie wybrzeża, zamki nad Loarą i zaśnieżone szczyty Alp? Coraz modniejsza staje się ostatnio, a raczej wraca do łask, inna turystyka. Ukierunkowana nie na konsumpcję jak największej ilości jak najdroższych dóbr, ale na aktywne poznawanie najbliższego otoczenia, jego przyrody, kultury, historii, życia mieszkańców. Wraca, choć nieco w innej formie, to co kiedyś nazywaliśmy krajoznawstwem, rozwija się [jako] agroturystyka, coraz więcej zwolenników mają różne formy turystyki przyrodniczej. Wszystko to razem określić możemy mianem "zielonej turystyki", turystyki, której potrzebne są zielone, kwietne łąki, pasące się na nich krowy, krzyk czajek i kawałek nie zalanej asfaltem ścieżki. Warunki dla szybkiego rozwoju takiej właśnie turystyki mamy właśnie my. Tu, nad Odrą, Wartą czy Baryczą. Bo to właśnie nam udało się jeszcze zachować naturalny bieg Pliszki [...], piękne lasy łęgowe i malownicze starorzecza w dolinie Odry, kwietne murawy na jej krawędziach, rzadkie, zanikające w całej Europie gatunki roślin, ptaków i owadów. Coraz częściej zaczynamy sobie zdawać sprawę, że posiadanie obszarów przyrodniczo cennych - parków narodowych, parków krajobrazowych, rezerwatów - staje się ważnym czynnikiem rozwoju regionów, atutem, a nie, jak powszechnie mówiono niedawno, kulą u nogi. Ci, którzy tego nie zrozumieją - przegrają. - [od autorów]